จะปีใหม่...ยิ่งคิดถึง

ปีใหม่ปีนี้ช่างเป็นปีใหม่ที่แตกต่างจากปีอื่นๆที่ผ่านมากว่า31ปี เพราะปีใหม่ปีนี้เต็มไปด้วยความคิด คิดถึงคนที่อยู่ไกล

ที่บ้าน อากาศเย็น ลมโชยมาเอื่อยๆ ท้องฟ้าสีสดใสมาก บรรยากาศริมบีอน้ำล้อมรอบด้วยทุ่งนาที่พึ่งจากเสร็จจากฤดูเก็บเกี่ยวเหลือแต่ซากฟางแห้งๆ. มันยิ่งทำให้คิดถึงทวีคูณ. 

อยู่เมืองหลวง เต็มไปด้วยสิ่งบันเทิง สิ่งเย้ายวนใจ จนบางครั้งทำให้ลืมไปเลยว่าจริงๆแล้วหัวใจตัวต้องการอะไร ต้องการอนาคตแบบไหน แต่พอได้อยู่กับตัวเองในบรรยากาศท่ามกลางธรรมชาติกลิ่นอายบ้านนา จึงทำให้ภาพชัดเจนขึ้น ว่าสิ่งที่เรามองหามานานคืออะไร แต่มันก็ไม่ใช่ว่า เราค้นพบแล้วเราคว้ามันมาได้ตามดั่งใจอยาก เพราะคนเราย่อมมีอดีตที่ผ่านก็มีดีบ้างไม่ดีบ้าง แล้วแต่ช่วงการเวลาไม่ว่าจะด้วยหน้าที่หรือเหตุผลใดๆก็ตาม. ก็ได้แต่หวังว่าต้องมีสักวันที่ทุกอย่างลงตัว และมีทางออกที่ดี และเราก็ได้ทำตามเสียงของหัวใจเรียกร้อง

   ความคิดถึงเพิ่มขึ้นทุกๆวัน พยายามหยิบนู่นนั้นนี่มาทำแต่มันก็ยังคิดถึง อากาศก็เป็นใจ ปีใหม่ปีนี้มีทั้งสุข ทรมานเพราะคิดถึง กังวลว่าเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง จะคิดถึงกันบ้างไหม หรือจะรำคาญเราหรือเปล่า ต่างๆนานา แต่ก็ถือว่าเป็นปีใหม่ที่พิเศษสุดๆอีกปี

เทศกาลปลายปี

เมื่อใกล้จะถึงสิ้นปี หลาย ๆ คนต้องคิดถึงเทศกาลรื่นเริง ปาร์ตี้ สังสรรค์ ฝรั่งก็จะค่อนข้างให้ความสำคัญกับวันคริสมัส (ประวิติ หาอ่านใน วิกิพีเดีย) คนไทยก็มีเห่อ ๆ บ้างตาม กระแส commercial promoted แต่คนไทยก็จะให้ีความสำคัญกับปีใหม่ซะมากกว่า (เพราะปีใหม่เป็นวันหยุด)ผมโช่คดีที่ได้เคยไปสัมผัสบรรกาศช่วงคริสมัสในต่างประเทศ บรรยากาศที่สัมผัสได้หลัก ๆ คือ การตกแต่งร้านค้า หรือ ตามสถานที่ต่าง ๆ โดยมีการประดับประดาด้วยไฟที่สวยงาม อากาศก็เย็น ๆ เหมาะกับกับการเดินเล่นกับคนที่รู้ใจ นอกจากการตกแต่งแล้ว ก็จะมีการจัดลานขายของซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกของขวัญ ของฝากให้แต่ละคนได้เลือกซื้อ (คล้าย ๆ กับตลาดนัดบ้านเรา )และก็จะมีลานน้ำแข็งให้ได้เล่น สเก็ตน้ำแข็งกัน บรรยากาศรื่นเริงน่าสนุก ๆจริงครับ ในวันคริสมัสคนส่วนใหญ่เขาทำอะไรกัน ในส่วนเรื่องของศาสนาผมไม่ขอพูดถึง เอาเป็นว่าในช่วงเวลา ก็จะเป็นการรวมญาติ กินข้าวกัน และผู้ใหญ่ก็จะมอบของขวัญให้กับเด็ก ๆ ในวันดังกล่าวคนส่วนใหญ่จะอยู่กับครอบครัว แต่บางคนก็อาจจะไม่ชอบวันนี้เลย เพราะถ้าวันคริสมัส ปราศจากลูก หลาน ที่มาร่วมกินข้าวด้วยกัน หรือ ไม่ได้รับเชิญให้ไปร่วมสังสรรค์วันคริสมัสที่บ้านของลูก ๆ หลาน คงเหมือนกับ พ่อ แม่รอลูกกลับบ้านในช่วงวันสงกรานต์ของบ้านเรา คนต่างจังหวัดจะเข้าใจดี เพราะถ้าทุก ๆบ้านลูกหลานกลับมาเยี่ยมบ้าน แต่ลูกของตัวเองไม่ได้มาในวันนั้น จะด้วยเหตุใดก็ตาม พ่อและแม่ก็คงจะแอบน้อยใจอยู่ไม่น้อย แน่นอนวันคริสมัสเป็นเทศกาลที่ต้องให้ของขวัญกับเด็ก ๆ แต่เด็ก ๆ สมัยนี้มีความคาดหวังในของขวัญ ที่ตัวเองจะได้รับค่อนข้างสูง และส่วนใหญ่ก็จะอยากได้ เกมส์ มือถือ ราคาแพง แต่ถ้าเราไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะให้ได้ และเด็กก็แสดงพฤติกรรมที่ไม่อยากได้ของขวัญที่ผู้ใหญ่เตรียมมาให้ มันจึงทำให้หลาย ๆ คนไม่ชอบวันคริสมัสเอาเสียเลย เนื่องด้วยผมเป็นคนพุทธ แต่ผมก็ชอบในวันคริสมาส เพราะ บรรยกาศ ทั่วทั้งเมืองถูกเนรมิตขึ้นมาอย่างสวยงาม อากาศเย็นถึงขั้นหนาวแต่ถ้ามีคนเดินเล่นด้วยกันยามค่ำคืนก็จะเป็นคริสมัสที่สุดแสนจะโรแมนติก และผมก็ไม่ต้องซื้อของขวัญให้ใคร เพราะไม่ได้รู้จักใคร และร้านค้าต่าง ๆ ก็ลดราคาสินค้าต้อนรับเทศกาลคริสมัส คือ ได้ซื้อของราคาถูก และถ้าเทียบกับวันปีใหม่ของไทยละ อันนั้นผมชอบมากกว่า เพราะเราได้หยุดยาว(ต้องลาเพิ่ม)และอากาศที่บ้านของผมก็จะเย็น ๆ มีการก่อกองไฟ และกินข้าวรอบ ๆ กองไฟ กินข้าวเสร็จก็ ทำข้าวจี่กินกัน ซึ่งเป็นบรรกาศที่อบอุ่น และยิ่งตอนที่ยายยังไม่เสีย ก็จะพวกมันเทศ สารพัดของที่จะมาปิ้งกับไฟ ซึ่งกองไฟที่ทำ คือ ทำไว้ในต้วบ้านเลย เหมือนเตาผิงของพวกฝรั่งแต่เราทำด้วยวิธีไทย ๆ สำหรับเรืองของขวัญ หลาน ๆ หรือ คนในครอบครัว ก็ไม่เคยที่เรียกร้องอยากจะได้อะไร ขอแค่ให้เรากลับบ้านโดยปลอดภัย ก็พอแล้ว พอใกล้จะถึงอาทิตย์จะสิ้นปี ก็ไม่มีกระจิตกระใจอยากจะทำอะไร นับวันรอกลับบ้าน แต่งานกลับดันเยอะมากในช่วงสิ้นปี แต่ด้วยความเป็นลูกจ้างมืออาชีพ จึงจำเป็นต้องรีบเคลียร์งานในเสร็จแล้วค่อยสังสรรค์ ถึงแม้ว่าจะต้องฝืนใจอยู่บ้าง

คิดถึง.... เมื่อต้องห่างกัน

คงเป็นเรื่องธรรมดาที่เรารักใคร ชอบใครก็อยากจะให้เขาอยู่กับเรา อยากเจอกันบ่อย ไปเที่ยว เดินเล่น ด้วยกัน แต่มันก็เป็นเรื่องยากเมื่อคนเราชอบต้องห่างกันไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม ไปเรียนต่อต่างประเทศ ไปทำงานต่างจังหวัด หรือฝ่ายหนึ่งจากเราไปเสียก่อน

สิ่งที่เราจะทำได้ในช่วงเวลาที่เราอยู่ห่างกันก็ไม่กี่อย่างเพื่อที่จะให้เวลาที่เราอยู่ห่างกันผ่านไปอย่างรวดเร็ว 

อยากแรกคือ แชท  ต้องขอบคุณเทคโนโลยีสมัยนี้ ที่ให้คนไกลได้อยู่ใกล้ชิดกันมากขึ้น ซึ่งโปรแกรมก็มีหลากหลายให้เลือกใช้ ไม่ว่าจะเป็น Line Whatapps Messenger  Imessages สามารถเลือกใช้ได้ตามความชอบของแต่ละคน 

       แต่การแชทให้มีความสุขก็มีเคล็ดลับอยู่บ้าง เพราะบางคนก็มีโกรธกัน หรือ งอนกันผ่านไลน์ 

          1. การแชทกันของคนที่อยู่คนละประเทศก็จะมีอุปสรรคบ้างเพราะเวลาไม่ตรงกัน เช่น ที่ออสเตรเลีย เวลาเร็วกว่าประเทศไทย 4 ชั่วโมง ต้องคิดถึงเขาว่าเวลาที่เราสะดวกคุย เขาจะไม่สะดวก

          2.  เวลาส่ง ข้อความไปแล้ว เขาไม่อ่าน หรือ อ่านแล้วไม่ตอบ อย่าเก็บมาเป็นอารมย์ เพราะ ทุกคนย่อมมีสิ่งที่ต้องทำอะไรมากมาย พอเขามีเวลาว่างเขาคงตอบ ต้องใจเย็น ไม่เก็บมาเป็นที่จะงอนกัน หรือโกรธกัน แต่ถ้าอีกฝ่ายตอบว่าไม่ว่างแล้วค่อยคุย ก็จะเป็นการดีเพราะอีกฝ่ายจะได้ไม่ต้องรอ  แต่เราต้องเข้าใจด้วยถ้าเขาบอกว่าไม่ว่างคือไม่สะดวกจริง อย่างี่เง้า อย่าเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางที่ทุกคนต้องหยุดทุกอย่างแล้วสนใจแต่ตัวเอง

        3.  คนที่อยู่ห่างกันย่อมอยากรู้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งทำอะไรอยู่ เรื่องบางอาจจะไม่ต้องเขียนบรรยาย ข้อความอะไรมากมาย เพียงแค่ถ่ายรูป เพื่อแชร์อีกฝ่ายหนึ่ง ตัวเองทำอะไรอยู่ มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นในขณะนั้น แค่นี้ก็เป็นการเล่าเรื่องที่ค่าสำหรับคนที่คิดถึงคนแดนไกล มันจะให้เหมือนกับแต่ละเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเราอยู่ด้วยกัน ผ่านไปด้วยกันถึงแม้ตัวจะห่างกัน

      4. วีดีโอ call หรือ Voice call ก็เป็นหนึ่ง ทางเลือกที่โปรแกมแชทสามารถทำได้ เมื่อมีโอกาศก็จะน่า ใช้มันเป็นสื่อกลางระหว่างกัน จะได้รู้ว่า ผมยาวหรือยัง โกนหนวดหรือยัง สิวขึ้นกี่เม็ด 

อย่างที่สอง ฟังเพลง ที่มีความหมายระหว่างกันและกัน เพราะทุกครั้งที่ฟังมันจะทำให้เราคิดถึงกันและกันแต่มีความหวังในการที่จะรอให้เขากลับมาเร็ว ทำให้เรามั่นคงที่จะรอ 

อย่างที่ สาม ทำกิจกกรมตามชีวิตประจำวัน ออกกำลัง ดูทีวี ออกไปเที่ยวกับเพื่อน ทำกิจกรรมกับครอบครัว อย่ามัวแต่มกหมุ่นที่จะรอ หรือ เรียกร้องให้เขามาคุย โทรหาทั้งวัน เพราะ อีกฝ่ายก็ต้องใช้ชีวิตของเขาเช่นกัน

อย่างที่ สี่ ดูรูปเก่าๆ ที่เคยทำกิจกรรมร่วมกัน   จะได้นึกถึงวันที่มีความสุขด้วยกัน และจดจำวันเหล่านั้นเป็นท่อน้ำเลี้ยงของหัวใจ

แต่หลายคนก็คงมีวิธีที่จัดการกับความคิดถึงของตัวเองที่แตกต่างกัน แต่อย่าลืมคิดถึงตัวเองด้วย เพราะถ้าเราไม่รักตัวเอง แล้วเราจะรักเขาได้อย่างไร

รับราชการเป็นอาชีพที่มั่นคง (ได้ยินมาตั้งแต่เด็ก)

ผมเติบโตมาในครอบครัวที่ทุกคนรับราชการ ไม่ว่าจะเป็น คุณตา คุณพ่อ คุณแม่ น้า อา ป้า ทั้งทางพ่อ และทางแม่ ก็จะถูกพร่ำสอนเริ่อยมาว่า รับราชการเป็นอาชีพที่มั่นคง มีสวัสดิการรักษาเราจนแก่จนเฒ่า จนเสียชีวิต มีเงินบำนาญให้ใช้ เป็นอาชีพที่มีเกียรติ ผู้คนเคารพนับหน้าถือตา และผมก็เติบโตขึ้นมาในวัฒนธรรมแบบนั้น และที่พ่อแม่บอกก็เป็นจริงทุกประการ ผู้คนรอบ ๆ ข้าง ให้ความเคารพพ่อแม่เรา เป็นบุคคลที่น่าเชื่อถือ และได้รับความไว้วางใจจากคนรอบข้าง ยามเจ็บไข้ได้ป่วย ค่ารักษาพยาบาลก็ไม่ต้องเสียสักบาท แถมยังสามารถรักษาได้ถึง คุณตา คุณยาย และลูก ๆ อีก มันช่างดีอะไรอย่างนี้

   แต่สิ่งที่สังเกตเห็นได้ชัดเจนคือเงินเดือนของข้าราชการนั้นมันไม่เยอะเลยครับแต่ครอบครัวของเราก็ภาคภูมิใจกับมัน และคำอวยพรจากผู้หลักผู้ใหญ่ส่วนมากก็คือขอให้ได้เป็นเจ้าคนนายคนเป็นครู เป็นตำรวจอะไรประมาณนั้น และตัวผมเองก็ถูกคาดหวังว่าจะต้องเป็นแบบนั้น

  พอผมเติบใหญ่ขึ้นมาพ่อก็บอกว่ารอวไปสอบนายร้อยตำรวจดูสิ ไปสอบเล่นๆดูติดหรือไม่ติดก็ไม่เป็นไรตอนนั้นผมอยู่ ม4ก็ไปสอบให้พ่อแต่ผลสอบก็คือไม่ติดแต่พ่อก็เหมือนยังมีความหวังอยู่ลึกๆว่าเดี๋ยวสอบใหม่ได้ พอถึงม6พ่อก็เกริ่นๆอีกว่าลองสอบนายร้อยใหม่อีกทีไหมเพื่อเป็นทางเลือกผมก็ตอบรับว่าโอเคเดี๋ยวไปสอบซึ่งตอนนั้นสอบเอนทรานซ์เสร็จพอดีก็เลยไปสอบโดยนั่งรถจากโคราชตอนตี4และสอบเสร็จก็กลับเลยไปสอบอย่างไม่ตั้งใจ และผมก็ไม่เคยที่คิดจะเช็คตรวจผลสอบเลย เพราะตอนนั้นผลเอ็นทรานต์ออกแล้วและผมได้เขัาเรียนมหาลัย.
      แต่เรื่องประหลาดใจก็เกิดขึ้นเมื่อเพื่อนโทรมาบอกว่า เราสอบผ่านนายร้อยตำรวจ ตอนนั้นเราก็ดีใจมากและครอบครัวก็ดีใจเป็นที่สุด แต่ถ้าต้องไปเรียนจริงๆเราอาจจะไม่ชอบก็เริ่มกังวล 

ผมก็เลยไปเช็ครายละเอียด พบว่ามันเลยวันที่ต้องไปรายงานตัวแล้ว แอบดีใจลึกๆแต่พ่อก็คงเสียใจอยู่ไม่น้อย เราก็เลยบอกพ่อว่าเดี๋ยวเรียนจบมหาลัยค่อยมารับราชการก็ได้
  แต่หลังจากเรียนจบ และได้ไปเรียนต่อโทและก่อนจบก็ได้ไปสมัครทุนของข้าราชการไว้ และเขาก็เชิญเรามาสัมภาษณ์ที่เมืองไทย รู้สึกดีใจมากเพราะแน่ๆ ได้กลับบ้านฟรี ๆ และได้รับราชก็คงเป็นดั่งที่พ่อแม่ตั้งใจ แต่ผลสัมภาษณ์เราไม่ได้ แต่ก็ไม่เสียใจเพราะ เราได้ตั๋วไปกลับ ฟรี ๆ
      หลังจากเรียนจบทุกอย่างจะต้องทำงานจริง ๆ แล้วละสิ ก็มองหาอยู่หลาย ๆ งาน แต่ตอนนั้นไม่อยากทำงานราชการเลย ก็เลยทำงานเอกชนเรื่อย ๆมา ก็เปลี่ยนบริษัทไปเรื่อย ๆ ตามการลเวลาและโอกาส ซึ่งเราก็มองว่าทำงานเอกชนก็มั่นคงน่ะ มีสวัสดิการเช่นกัน มีเงินออม มีอะไรเยอะแยะไม่ต่างจากรับราชการ  แต่เมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมา ที่บริษัทที่ทำอยู่มีการปรับองค์กร โดยเรียกแต่ละคนเข้าไปคุย ซึ่งเนื้อหาที่คุยคือ คุณได้อยู่ต่อ หรือ ถูกจ้างออก มันน่ากลัวสุด ๆ ผมโชคดีที่ได้ไปต่อ แต่คนที่ถูกจ้างออกนี้สิครับ คงมืดไป 8 ด้าน แต่บางคนรับมือได้เร็วก็จะรีบหางานใหม่ ก่อนหมดสัญญาจ้าง เงินที่ได้จากการจ้างออกก็ถือเป็นโบนัส แต่คนที่อายุเยอะแล้ว และอยู่มานาน คงยากที่จะหางานใหม่ และเริ่มใหม่ในองค์กรอื่น ๆ
      ถึงตอนนี้ก็ได้เข้าใจอย่างลึกซึ่งว่าอาชีพราชการเป็นอาชีพที่มั่นคง ถึงเงินจะน้อย แต่ก็พอเพียงเลี้ยงชีพให้ดำรงชีวิตอยู่ได้ ถ้าเป็นครูก็จะมีวันหยุดตอนที่เด็ก ปิดเทอม และเรายังสามารถทำอะไรอย่างอื่นที่เราชอบได้อีก ไม่ว่าจะเป็นอาชีพเสริม หรือ งานอดิเรก อย่างที่พ่อกับแม่ทำมาจนเลี้ยงเราจนเติบใหญ่มาได้ทุกวันนี้

เธอคือส่วนที่ขาด

ตื่นมาสาย ๆ วันอาทิตย์ นั่งฟังเพลงไปเรื่อย และได้ฟังเพลง ๆ หนึ่งของ พี่มอส เพลงนั้นก็คือ เธอคือส่วนที่ขาด ซึ่งฟังอย่างตั้งใจ ไม่รู้อะไรดลใจให้ต้องตั้งใจฟังขนาดนั้น ฟังและคิดตามตลอดทั้งเนื้อเพลง

ก่อนหน้านี้ ฟังเพลงก็ฟังผ่าน ๆ ฟังเพื่อฆ่าเวลาตอนขับรถ หรือ ฟังเพื่อซ้อมไว้ยามไปผับจะได้ไม่ตกเทรน ไม่ได้ใส่ใจความหมายอะไรมากมายในแต่ละเพลง และก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าคนอกหักฟังเพลงที่มันโดนแล้วทำไมต้องร้องให้ ฟูมฟายยังกับจะเล่นมิวสิค อะไรจะอินขนาดนั้น หรือ เพื่อนบางคนมีความรักฟังเพลงรัก ๆ ก็จะอิน โลกสวย อยู่ได้ตลอดวัน  และวันนี้ได้เข้าใจแล้วทุกอย่างว่าทำไมคนที่มีห่วงอารมณ์ ไม่ว่าจะเป็น รักหวานแหวว อักหัก แฟนมีชู้หรือ แฟนอยู่ไกล เวลาที่เขาฟังเพลงที่มันคล้ายกับเรื่องราว และความรู้สึกของเขาในตอนนั้นมัน อินเหลือเกิน เพราะเพิ่งเกิดขึ้นกับตนเองไม่นานมานี้

ปกติเป็นคนที่มั่นใจ และคิดว่าตัวเองมีพร้อมทุกอย่าง ไม่ค่อยเข้าใจคนอื่น ๆ ไม่เข้าใจอารมณ์ ความรู้สึกของชาวบ้าน และมักมองว่า ปัญญาของคนอื่นๆ เป็นเรื่องง่าย ๆ ถ้าเกิดขึ้นกับตัวเองจัดการได้สบายมาก ไม่จำเป็นต้องดราม่า  หรือพวกอกหัก รักคุด รักห่างไกล ก็คิดว่าทำไมต้องเสียอกเสียใจอะไรขนาดนั้น ทำไมไม่ทำตัวเองให้แข็งแกร่งและกลับไปให้ความรักกับคนในครอบครัวของตัวเองดีกว่าไหม คนที่เขาไม่เคยที่จะหักหลัง หรือคิดไม่ซื่อ

แต่วันนี้ ทษฏีที่ตัวเองเชื่อมาโดยตลอดกลับไม่สามารถตอบคำและแก้ปัญหากับความรู้สึกและอารมณ์ที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเองได้ในขนาดนี้ หลายคนอาจจะสงสัยเกิดอะไรขึ้นกับผม

เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาผมได้เจอกับพี่คนหนึ่ง เจอกันครั้งแรก ก็ได้พูดคุยกันตามปกติทั่วไป หรือจะเรียกว่า ออกเดทก็ได้ครับ และหลังจากที่เราต่างฝ่ายต่างแยกย้าย ก็มีการติดต่อผ่าน ไลน์พูดคุยกัน แต่สิ่งที่แปลกใจคือ เหมือนพี่เขารู้จักเรามานาน เข้าใจ และ คุยกับเรารู้เรื่อง ทุกอย่าง  หลังจากวันนั้น เราก็มีการนัดเจอกันอีกครั้ง แต่การนัดกันครั้งนี้ไม่ค่อยราบรื่นเท่า คือ พี่เขามาช้าเกือบ 1 ชั่วโดยไม่บอกเรา และเราก็รอ ๆ ในช่วงเวลานั้นเอง ในหัวก็นึกถึงเพลง ต่าง ๆ แนว อกหัก เขาไม่รัก รอเก้ออะไรประมาณนั้น นั่งฟังไป ก็อินน้ำตาจะไหล เดินไป เดินมาทำมิวสิควีดีโอ สาระพัด ทำทุกอย่างที่ไม่เคยเข้าใจว่าคนพวกนั้นทำทำไม ทำไมไม่จัดการกับอารณย์ตัวเอง คราวนี้เจอะกับตัวเองเต็ม พ่อคนเก่งก็ไม่สามารถจัดการกับอารมย์ตัวเองได้เช่นกัน เป็นอยู่เกือบชั่วโมง และพี่เขาก็ติดต่อมา ก็มีน้อยใจบ้างแต่ทุกอย่างก็ไปได้ด้วยดี  สาเหตุที่รอเจอพี่เขา เพราะวันรุ่งขึ้นพี่เขาจะไปทำงานต่างประเทศ 2  เดือน เลยจะร่ำลา

และวันที่พี่เขาต้องไปพี่เขาส่งไลน์บอกว่า ชอบเพลง เธอ ของ คอกเทล เท่านั้นแหละเราก็ เปิดยูทูปทันทีและตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ พอฟังจบน้ำตาไหลซึม เห้ย มันใช่เลย และก็ฟังซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบ

และพี่เขาก็ถึงประเทศที่หมาย ซึ่งมันก็ตรงก็เช้าวันอาทิตย์ในกลางเดือนธันวาคมที่อากาศในกทมก็เย็น ๆ ลมเฉื่อย ๆ อยู่ดี ๆ นึกถึงเพลงเธอ คือส่วนที่ขาด ของพี่มอส เลยเปิดฟังและปล่อยอารมย์ไปตามเนื้อเพลง
เมื่อถึงท่อน

ฉันรู้สึกมานาน ว่าฉันนั้นมีทุกอย่าง
จนเมื่อเธอบอกฉันด้วยความรัก ด้วยใจ
ทำให้รู้ที่แท้ตัวฉันไม่มีทุกอย่าง
ทำให้รู้ว่ามีสิ่งไหนที่ยังขาดหาย

เพลงนี้คือบทสรุปที่ดีที่สุดของผม ความรักที่ครอบครัวมอบให้และเติมเต็มมาโดยตลอดผมคิดว่าแข็งแกร่งและแข็งแรงพอที่จะยืนยัดและผ่านทุกอย่างได้ แต่มาพอมาเจอความรู้สึกหวิว ๆ วูบวาบ จะรักหรือเปล่าไม่รู้ แต่มันทำให้เราว่า เรายังมีสิ่งที่ขาดหาย  แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าเราจะวิ่งไล่ตามมันจนไม่ลืมหูลืมตามเพราะ ความรักที่ครอบครัวเต็มให้เรามันแทบจะเต็ม ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ แล้วแต่ฟ้าดินลิขิต  แต่เหตุการณ์นี้มันทำให้เราเข้าใจคนอื่นๆ มากขึ้น เข้าใจอารมณ์ความรู้สึก ของแต่ละคน เพราะแต่ละคนเขาอาจจะเหตุการณ์ต่างๆ มากมายไม่เหมือนกับเรา ขนาดเราที่ว่าเก่งยังไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกตัวเองได้  และสิ่งที่ได้อีกอย่างคือการฟังเพลงที่ตรงกับความรู้สึกและอารมณ์ของเรา เพลงเหล่านั้นเป็นเหมือนเพื่อนที่เข้าใจเรามากที่สุด ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ที่ท้อแท้ ก็มีเพลงแนวให้กำลังใจ ฟังแล้วก็ฮึกเหริมขึ้นมา หรือเพลงรัก ฟังแล้วก็มีหวังจะได้เเป็นอย่างเพลง พยายามปรับตัวเองให้เขาสน หรือเพลงอกหัก จะคอยปลอบเราว่า เขาไม่ดีบ้าง ไม่เหมาะกับเราบ้าง อย่าไปสนใจเขาเลย อะไรประมาณนั้น

ขอให้ทุกผ่านเหตุการณ์ต่าง ๆในชีวิตไปในทางที่ดี และอย่าลืมครอบครัวเป็นแหล่งให้คำปรึกษาและให้ความรักความอบอุ่นที่ดีที่สุด และเพลงก็เป็นเพื่อนที่ดีในยามที่เรามีอารมณ์ที่ผันแปร